یار چه عجب گفت مرا خواند مرا یار مرا چه خوشا یاد مرا کرد همی بس مرا کو دید مرا مژده که بشنید مرا حضرت حق گف مرا حال تو بنویس مرا که مرا بگرفت از طعمه ی این دام مرا عجبا عجبا به خودش دوخت مرا چه عقوبت که بود بهتر از این تو بجز این مدان از رحمت این یار مرا آنکه از آتش چاهش برهانی تویی آنکه قربانی تشنه بر لب چشمه رسانی تویی آنکه بر مردم حق نیل گسانی تویی پس چرا دل به کسی باخته ام که چرا من به تو پشت سو به گزند تاخته ام که چرا من به کسی سائلم ز جواب منتظرم زین سبب مضطربم که من از بانگ تهی کر شده ام مست از جام لجن شر شده ام آنکه هر بار برفتو بازگشت شرمنده آن منم آنکه در ظلمت گم شد لیکن همچنان شبگرده آن منم آنکه از خوف سالهاست خفته است آن منم در نمازش کذب اشهد گفته است آن منم با لبیکت من فریاد سر دادم پس چرا سردارم این ننگیست که سرگردانم مگر این نیست که شیرین تری از جانم برهانم که از مکر خودم در چاهم برهانم که معبود تویی من بندم برهانم که از بند خودم در بندم از جانم ببری این بند را آزادم اینکه دارای سرم نالانم سر به زیر آمده ام سربلندم میکنی رو زمینم دست بالا کرده ام پس بلندم میکنی من به خیر خویش نا آگاهم پس به تو میسپارم جام از دست تو زهرم باشد نوشیدن دارد خوشحالم حتی در طریق تو به ریزی یه ارزن بشوم حتی همه ی مردم عالم همگی جمع شوند که سنگم بزنند مگر این نیست که عشق در همه چیز روی تو بینم پس به هر سنگی که سوی من است روی تو بینم من به پیری در طریقت هم برنا میشوم در آخر اسیر خاکم باشم مانند درنا میپرم چه عجب گفت مرا خواند مرا یار مرا چه خوشا یاد مرا کرد همی بس مرا کو دید مرا مژده که بشنید مرا حضرت حق گف مرا حال تو بنویس مرا